Küçük kız, güneş doğarken yatağından kalktı ve parmaklarının ucuna basarak yürüdüğü koridorun sonundaki kapıyı sessizce açıp apartmanın arka bahçesine çıktı. En yakın arkadaşı Mantis, onu kapının yaklaşık on adım ilerisindeki incir ağacının altında bekliyordu. “Beni neden buraya çağırdın? Odama gelseydin ya!” diye geçirdi içinden. Bu, kızın kendini bildiğinden beri tanıdığı arkadaşıyla konuşma biçimiydi. Sözlerle değil, düşünerek anlaşırdı onunla. Aklından geçirmesi yeterdi: Mantis, kızın düşüncelerini okur ve ona hemen cevap verirdi. 

​

Mantis, arkadaşıyla aynı seviyeye gelmek için eğilip iki b...

​

​

​

    YAZININ TAMAMINI OCAK'21 SAYISINDA!   

    ÜCRETSİZ OLARAK OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ...